ฝึกฝนเดินลำพังหากไม่มีใครจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[kaidee20]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากเพียงแค่นั้น

ราว การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกมาจากมือมากมายแค่นั้นที่ควรจะ

ถนอมควรรู้ถนอม เนื่องจากว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นบางทีอาจเป็นของที่มีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเศร้าใจที่สุดก็เป็นไปได้เมื่อใด ที่รู้สึกสิ้นหวังถ้าหากอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถอะแต่ว่าเมื่อร้องจนถึงสาแก่ใจแล้ว ก็จำเป็นต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกทีให้ได้

ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนพ้องหรือคนแ ปลกหน้าคุณจะต้องทำความเข้าใจที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักแค่ไหนเนื่องจากว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ชรา ก็เลยอย่ า ไปคาดหวังว่าจะมีผู้ใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขหากใครสักคนไม่มีคุณค่าเพียงพอให้ท่านถนอม ก็จะต้องฝึกปล่อย

ฝึกฝนวาง ฝึกฝนทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา

ต้องศึกษาที่จะยกย่องคนที่ความรู้ความเข้าใจ แล้วก็หากคุณคิดว่าตนเองสู้ผู้อื่นเขามิได้อย่ า

ได้รู้สึกน้อยใจ เพราะเหตุว่าคุณ ก็เป็นคนธรรมดาราวกับผู้อื่นธรรมดา

บิดามารดาคือผู้ที่รักรวมทั้งหวังดีต่อคุณมากที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า รู้สึกว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ว่าไม่สงส ารบิดามารดาเหรอ ที่มีลูกไม่เคยทราบโตสักที

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปทุกเวลาทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีการเก่าๆมาขจัดปัญหา คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ร่วมกันตลอดเวลา อย่ า เอาแต่รำพัน อย่ า มัวแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากยิ่งกว่าเดิม

แนวทางของชีวิตนั้นย า วไกล

จงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่บุคคลอื่นไม่ได้พึงพอใจคุณดังเดิม ก็ไม่ต้องเศร้าใจ

เพราะว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จำต้องเ ดินแบบเดียวกัน ไม่มีผู้ใดเดินเดินคู่คุณไปจนถึง

ปลายทาง อย่ า ให้ผู้ใดคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งหมดทั้งปวงใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของคนเรา ถือกำเนิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่คนเดียว
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/