เรื่องราวของฉัน

[Raksngbs]

พวกเราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนเขินอาย ปราศจากความเชื่อมั่น ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงแล้วก็คนรอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวมักจะว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันด้วยเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครอยากได้เราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคเรียนเราเริ่มมีลักษณะเหม่อลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้พอใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกๆวันพวกเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่แบบนั้นติดต่อกันนาน แต่ว่าเมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อในการเรียนมากแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนพวกเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "เธอใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนเกือบร้องแต่พวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะพวกเรา ต่อจากนั้นเราก็ไม่เคยรู้ควรจะทำยังไงกับชีวิต จนกระทั่งปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]